مگر نه چنین است که همواره

روزها تهی از عشق است

هر سپیده دم نابخشودنی

هر نوازش ناپسند است و هر خنده دشنامی

من به خود گوش می دهم

و تو به من گوش می دهی

همچون لاییدن سگی گم شده به سوی انزوای مان.

عشق ما را به عشق بیش از آن نیاز است

که گیاه را به یاران

باید به سان آینه بود.

(شاملو)